Od programu pomocowego do embarga strategicznego. Społeczność międzynarodowa wobec dążeń krajów Europy Środkowej i Wschodniej do uzyskania penicyliny po II wojnie światowej
19.02.2019 | 17.04.2020
Zgodnie z planem fabryki miały
zacząć produkcję antybiotyku jeszcze w 1946 r., realizacja programu natrafiła jednak
na duże trudności. Przede wszystkim UNRRA przygotowywała się do zakończenia
działalności. W tym gorączkowym okresie nie udało się skompletować wyposażenia
ani przeprowadzić szkolenia specjalistów z wszystkich objętych programem krajów.
Tymczasem stosunki polityczne na świecie pogarszały się i realizacja tego
ambitnego programu pomocowego stawała się coraz bardziej problematyczna.
Po wygaśnięciu mandatu UNRRA, w
1948 r. nadzór nad realizacją programu objęła Światowa Organizacja Zdrowia.
Ponieważ w ciągu dwóch lat od zainicjowania programu nastąpił duży postęp w
produkcji penicyliny, Polsce, Czechosłowacji i Jugosławii zaproponowano
unowocześnienie nieukończonych jeszcze linii produkcyjnych. Zakup nowoczesnych
wirówek typu Podbielniak został jednak zablokowany przez amerykański
Departament Stanu, który uzasadniał ten krok względami strategicznymi. Jak
stwierdzono, maszyny te mogły być wykorzystywane również do produkcji broni
biologicznej i chemicznej.
W referacie przedstawiona zostanie geneza programu zainicjowanego przez UNRRA w 1946 r. i dzieje jego realizacji w Polsce, Czechosłowacji i Jugosławii, ze szczególnym uwzględnieniem uwarunkowań politycznych, społecznych i technicznych, jakie się z tym wiązały.