Początki polskiej meteorytyki na Uniwersytecie Wileńskim w pierwszych dekadach XIX wieku
09.09.2018 | 09.09.2018
Błędne teorie Arystotelesa na temat zjawisk meteorów i „spadających kamieni” – meteorytów okazały się wyjątkowo trwałe. Dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku próbowano znaleźć ich nową interpretację. Hipoteza o pozaziemskim pochodzeniu wpadających w ziemską atmosferę drobnych ciał nie od razu jednak znalazła wielu zwolenników; budziła natomiast duże zainteresowanie. Wysoki poziom nauk przyrodniczych i ścisłych na Uniwersytecie Wileńskim przyczynił się do podjęcia tej tematyki, co zaowocowało wieloletnimi badaniami i licznymi publikacjami, począwszy od 1805 roku, a zatem tylko nieco później niż w Europie Zachodniej. Tacy naukowcy jak Stanisław Jundziłł, Feliks Drzewiński, Ignacy Horodecki, Ignacy Jakowicki czy Jędrzej Śniadecki zajmowali się badaniami meteorytów, ale też hipotezami na temat ich pochodzenia. Meteorytyka znalazła swoje miejsce w tematyce wykładów i na egzaminach końcowych, a absolwenci Uniwersytetu Wileńskiego również podejmowali badania meteorytów. Przykładem może być Ignacy Domeyko, uważany do dzisiaj za ojca meteorytyki w Chile. Likwidacja Uniwersytetu w Wilnie w 1832 roku spowodowała całkowite zahamowanie badań meteorytów w Polsce aż do końca lat 60. XIX wieku.